Gespeeld op Spiel 2018: de matig tot ronduit slechte spellen

Een van de leukste dingen aan Spiel is dat je er zo veel spellen kan vinden uit verre landen. Omdat je vaak weinig tot niets van die spellen weet, ga je er vaak blanco in en kan je leuk verrast worden. Helaas gebeurde dat niet bij The tales of Ki-pataw. In dit spel spelen alle spelers een karakter die een aantal opdrachten in de stad Ki-pataw moet uitvoeren. De opdrachten bestaan uit het bezoeken van een aantal locaties en het ophalen van blokjes of kaartjes op de ene locatie om die vervolgens naar een andere locatie te brengen. Het spel voegt speltechnisch niets toe aan het genre van de “pick up and deliver” spellen en daardoor vond ik het nogal saai. Het was allemaal iets te recht toe recht aan en voelde daardoor behoorlijk ouderwets. Het enige wat ik leuk vond aan dit spel was dat mijn karakter een Capibara (een soort reuze cavia) was. Ik ben al veel geweest in spellenland, maar een capibara was ik nog nooit. Ik zou er zeker geen bezwaar tegen hebben om nog eens een capibara te zijn, maar dan wel graag in een ander spel.

GrimmoiR is een kaartspel met prachtige afbeeldingen van enge versies van sprookjesfiguren. Het is alsof je in de upside down van het sprookjesbos van de gebroeders Grimm terecht bent gekomen waar alle sprookjesfiguren elkaar naar het leven staan. Iedere speler heeft zes sprookjesfiguren voor zich liggen en deze twee groepen bevechten elkaar op leven en dood. Je doet dit door in je beurt een kaart te activeren en de actie die op de kaart staat uit te voeren, zoals bijvoorbeeld het aanvallen van een kaart van de tegenstander die daardoor levenspunten verliest of het genezen van een kaart van jezelf. De spelers gaan hier net zo lang mee door tot er nog maar één speler kaarten voor zich heeft en die heeft dan gewonnen. Er zijn vast mensen die dit spel leuk vinden, maar ik hoor daar niet bij. Ik vind het vermoeiend om al die verschillende kaarten goed in de gaten te houden. Vaak zijn deze spellen zo gebalanceerd dat als beide spellen  even goed (of slecht) spelen ze gelijk op gaan en je dus om de beurt een kaart van de ander uitschakelt en dat vind ik saai. Het voelt voor mij te veel als touwtrekken waarbij je nu weer eens iets verliest, maar daarna weer wint maar je ten opzichte van de ander ongeveer gelijk blijft. Ik heb liever wat meer variatie in het spelverloop.

Krosmaster Blast valt in dezelfde categorie als GrimmoiR Het is een spel waar je moet proberen de andere speler uit te schakelen door hem telkens aan te vallen. Dit keer zijn het twee prachtige miniatuur-poppetjes die vechten in een bos met 3D kartonnen bomen waar je je achter kan verstoppen. Alle poppetjes hebben weer hun eigen aanvalsarsenaal waarmee je elkaar om de beurt aanvalt tot één van de twee is uitgeschakeld. Je kon hier alleen ook nog winnen door bepaalde tegels te activeren door er op te gaan staan. Een van de uitleggers in deze stand liep rond in een korte broek met een hele mooie tattoo van een grote octopus en andere zeedieren. Ik denk dat het veelzeggend is dat ik meer plezier had van het bestuderen van deze tattoo  dan dat ik van het hele spel had.

Het slechtste spel dat ik dit jaar heb gespeeld was DIG IT UP. Inderdaad met schreeuwerige hoofdletters om nog een beetje aandacht te trekken in de enorme hoeveelheid spellen die dit jaar uit kwam. Het thema van dit spel sprak me aan en daarom wilde ik het spel wel proberen. In dit spel ben je een archeoloog die op verschillende plekken mag gaan graven. Maar meer positiefs valt er over dit spel niet te zeggen. Iedere ronde kies je op welke locatie je gaat graven. Iedere locatie bestaat uit een aantal kaartjes die in een rij liggen. Vervolgens gooi je met een dobbelsteen, tel je het aantal vakjes af en pak je de bijbehorende tegels. Je probeert op deze manier bepaalde setjes van kaarten te verzamelen, maar dat is dus vooral heel veel geluk en bijzonder weinig wijsheid. Het beetje wijsheid dat je nodig hebt is dat het slim is om de rij te kiezen waar de meeste voor jou nuttige fiches liggen. Dat is niet echt rocketscience. Alsof het geluks-feestje niet al groot genoeg was, kreeg je bij sommige tegels ook nog extra bonuskaarten met extra willekeurige opbrengsten of boetes. Ik snap werkelijk niet dat een uitgever dit spel nog heeft willen uitbrengen.

Spiel 2018: het zit er weer op

Vorige week donderdag reisde ik samen met Anton af naar Essen voor vier dagen Spiel. Op zondag reden we weer naar huis met een auto vol met nieuwe spellen. In dit blogje zal ik vertellen hoe ik Spiel dit jaar heb ervaren. In de komende blogjes zal ik vertellen wat mijn eerste indruk was van de 20 spellen die ik heb gespeeld.

Zoals verwacht kwamen er dit jaar weer meer mensen naar Spiel en is het bezoekersrecord dus gebroken.  Ruim 190.000 mensen brachten een bezoekje aan de beurs. Donderdag was de rustigste dag en zaterdag de drukste. Vrijdag was denk ik nog iets drukker dan de zondag, maar misschien komt dat ook omdat op zondag de mensen die meerdere dagen gaan toch langzaam aan een beetje vermoeid raken en dus zelf wat minder hysterisch zijn. Gelukkig was het vloeroppervlak en het aantal exposanten ook toegenomen dus per saldo voelde het op de beurs niet heel veel drukker dan vorig jaar.

Je moet wel echt een beetje op tijd bij de beurs zijn om in een van de parkeergarages direct aangrenzend aan de beurs te kunnen parkeren. Wij waren op donderdag rond half 10 aanwezig en op de andere dagen zelfs al rond 9 uur en konden op dat moment nog in P9 parkeren. Maar als je een half uurtje later bent, zit die parkeergarage ook vol en moet je naar het verder weg gelegen P10 (ze brengen je dan met bussen naar de beurs).

De eerste twee dagen zijn we bij de ingang van hal 3 naar binnen gegaan. De beurs ging pas om 10 uur open en dus moet je dan in de hal wachten. In hal 3 wordt het dan echt heel warm. Op donderdag stonden we aan de zijkant bij de toiletten. Daar werd flink geduwd omdat mensen zich door de massa mensen naar het toilet worstelden en later weer weg probeerden te lopen. Op vrijdag zijn we helemaal achterin gaan staan en dat was een stuk prettiger omdat het daar koeler was en de mensen rustig bleven staan. Als de hal vol is, gaan de buitendeuren dicht om te voorkomen dat er mensen in het gedrang komen. Bij hal 3 moet je vervolgens nog je kaartje laten scannen om binnen te komen en dat daardoor kost het nog best wat tijd voor de hele massa door de deuren heen is en echt op de beurs staat.

Op zaterdag en zondag hebben we de ingang bij hal 1 genomen. Daar was het een stuk minder druk dan bij hal 3. Je moet er bovendien je kaartje al laten scannen op het moment dat je het gebouw in gaat, waardoor iedereen in de hal gewoon meteen door mag lopen als de deuren naar de beurs open gaan. Dat gaat dan ook echt heerlijk vlot. Op zaterdag hadden we een plekje aan de zijkant vlak bij de deur en waren we dus zo binnen. Op zondag zagen we nog twee lege barkrukken staan in het barretje aan de achterkant van de hal waar je staat te wachten. Omdat het naar binnen lopen zo snel gaat, zijn we daar lekker gaan zitten wachten. Toen de deuren open waren, waren we nog steeds in no time binnen.

Het was verder opvallend dat de deuren echt pas om 10 uur open gingen. In de voorgaande jaren gingen de deuren vaak al een kwartiertje eerder open. Ik vermoed dat ze dit deden omdat ze de hallen toen niet afsloten waardoor er gewoon mensen naar binnen bleven komen totdat het echt niet meer verantwoord was. Dit jaar was 10 uur starten ook echt 10 uur en geen minuut eerder. Op zaterdag en zondag stonden er bij hal 1 heel veel mensen met een camera te filmen hoe de enorme stortvloed aan mensen naar binnen stroomde toen de deuren open gingen. Dit moet een grappig gezicht zijn geweest.

Op de eerste dag hebben Anton en ik vooral in hal 3 rondgelopen. Dit is de grootste en populairste hal waar de grote, bekende uitgevers zitten. De ervaring leert dat je op de drukke vrijdag en zaterdag hier over de hoofden kan lopen en je dan dus beter ergens anders kan gaan kijken. Hal 6 is de minst populaire hal. Hier vind je stands met stripboeken en stripboekengerelateerde meuk (beeldjes, t-shirts, mokken, etc.), het aanbod voor LARP-ers (respectloos gezegd: de verkleedkleren), wat tweedehands spellenkramen en maar een enkele gewone spellenuitgever. We hebben deze hal op de drukke zaterdag bekeken en toen kon je daar op de meeste plekken nog redelijk lopen.

Het klimaat in de hallen is ook best goed te doen. Natuurlijk wordt het wel warm als de mensenmassa’s toestromen, maar als je in een gewoon (t-)shirt rondloopt is het wel uit te houden. Er is wel heel veel geluid de hele dag. Als je de beurs uitloopt merk je pas dat je de hele dag een constante stroom van geroezemoes hebt gehoord. De rijen bij de toiletten vielen me dit jaar ook alles mee. Grappig genoeg was het bij de mannen vaak juist drukker dan bij de vrouwen, dat is meestal toch omgekeerd. De toiletten worden de hele dag door ook schoongemaakt (er is altijd een schoonmaker aanwezig) dus ook op dat gebied viel er niets te klagen.

Ik heb redelijk veel spellen van mijn wens-lijstje kunnen spelen. Het loont om bij een stand waar een spel gedemonstreerd wordt dat je wil doen om even te vragen of er al bijna een tafel vrij komt. Zeker als een spel op meerdere tafels ligt, dan is de kans best groot dat je maar even hoeft te wachten voor je een spel van jouw keuze kan spelen. Natuurlijk kan je ook gewoon rondlopen en aanschuiven waar plek is, maar dan is het afwachten wat er op tafel komt. Met zijn tweeën lukt dit overigens makkelijker dan met zijn vieren. Anton en ik hebben meerdere keren met een ander tweetal een spel gedaan. Ik vind het ook echt leuk om met andere mensen te spelen. De ene keer klikt het beter dan de andere keer, maar vaak heb je toch even een leuk gesprekje.

Ik vond het niveau van de uitleggers heel goed dit jaar. De beurs is tegenwoordig zo internationaal dat uitgevers hun best doen om mensen te vinden die meerdere talen spreken, waaronder Engels. Ik heb zelfs twee keer speluitleg in het Nederlands gehad (Gert-Jan uit Den Haag bij Fortune City en Bart uit België bij Ghosts of the Moor). Alleen de Italiaanse uitlegger van Campus Cafè was benedenmaats. Hij was niet de uitzondering op de regel dat Italianen nauwelijks een woord buiten hun grenzen spreken. Het klonk bijna alsof het hem pijn deed om Engels te moeten praten.

Spiel is zo groot dat de kans groot is dat er mensen zijn die je kent, maar dat je die niet tegenkomt. Ik heb dit jaar minder bekenden gezien dan in andere jaren, maar ik weet dat ze er wel waren. Ik ben dit jaar ook even bij de BGG-stand langsgegaan om een paar pakken stroopwafels af te geven als bedankje voor de leuke bordspellencruise die Niek en ik deze zomer met hen hebben gemaakt. Ik heb nog een tijdje met BGG-ers Scott Alden (username Aldie) en Jeff Andersen (username CaptainQwix) over de cruise en Spiel staan kletsen. Toen ik op vrijdag nog even langs liep vertelden ze dat de stroopwafels ze goed gesmaakt hadden.

Peter Hein en zijn twee dochters, Wendy en haar oudste zoon, Frank en Roger waren dit jaar ook weer van de partij. Frank en Roger sliepen net als Anton en ik in het natuurvriendenhuis. Peter Hein en Wendy waren te laat geweest met boeken en sliepen op een andere locatie. Op donderdagavond zijn Anton en ik na de beurs bij hen op bezoek geweest zodat we toch samen konden eten en nog een spelletje konden doen (het werd Muse). Op vrijdagavond kwamen Peter Hein, Wendy en hun kinderen juist bij ons eten en spelen (Deception: Murder in Hong Kong). Het was super gezellig om rustig na de beurs bij te kletsen en ervaringen en tips uit te wisselen.

Traditiegetrouw moet ik dit blogje natuurlijk afsluiten met een foto van mijn spellenbuit. De oplettende lezer zal zien dat er één spel mist. Ik was van plan om Star Trek Galactic Enterprises te kopen. Toen ik op zaterdag bij de stand van Wizzkids kwam was dit spel helaas al uitverkocht. Er was namelijk iets mis gegaan bij de douane. Een pallet met spellen van Wizzkids was verwisseld met een pallet met kantoorbenodigdheden en daardoor hadden ze maar 10 exemplaren van Star Trek Galactic Enterprises gehad en die waren in no time uitverkocht geweest. Ik baalde er natuurlijk wel een beetje van, maar zoals jullie kunnen zien heb ik genoeg andere spellen gekocht om voorlopig te spelen. En op deze manier houd ik nog wat te wensen over!

Spiel 2018: De spellen die ik zeker ga kopen (of al gekocht heb)

Er zijn een beperkt aantal spellen die me zo aanspreken dat ik nu al weet dat ik ze ga kopen, zelfs als ik niet de kans heb om ze te spelen. Ik zet in dit lijstje ook een aantal spellen die op Spiel worden gepresenteerd die ik aangeschaft heb via Kickstarter en die op korte termijn bezorgd gaan worden.

Het eerste spel dat ik zeker ga kopen is Holding on: The troubled life of Billy Kerr. Dit is een coöperatief spel waarin je met je medespelers een team verpleegkundigen vormt die voor de doodzieke Billy Kerr moet zorgen. Billy is binnen gebracht met een hartaanval en heeft nog maar een paar dagen te leven. Je moet hem niet alleen fysiek verzorgen maar ook psychisch. Billy heeft namelijk geheimen en je wilt proberen om hem daar mee in het reine te laten komen voor hij sterft. Ik vind dit een heel bijzonder thema voor een spel. Op basis van de eerste reacties van mensen die het spel al gespeeld hebben, lijkt het spel respectvol met het thema om te gaan en zijn ze er overwegend positief over.

Realm of Sand gaat ook zeker met me mee naar huis. Dit is een spel van de Taiwanese uitgever EmperorS4 dat door de mensen die het al gespeeld hebben wordt omschreven als een mix van Patchwork en Splendor. In dit spel worden tetris-achtige stukken gebruikt, die je in je beurt kiest om op een eigen bordje na te bouwen met losse fiches. Je probeert hiermee bepaalde vormen na te bouwen en als dat lukt, krijg je extra fiches die je keer op keer kunt blijven gebruiken. Hierdoor wordt het steeds makkelijker om verder in het spel nieuwe opdrachten uit te voeren.

Ook Star Trek Galactic Enterprises is een spel dat ik zeker mee naar huis ga nemen. In dit spel kruip je in de huis van een Ferengi. Ferengi is een volk van achterbakse handelaren die alles doen om aan geld (gold pressed latinum) te komen en daar geen middel voor schuwen. Dit komt bijvoorbeeld tot uiting in hun versie van onze tien geboden, de Ferengi Rules of Acquisition. De eerste daarvan is bijvoorbeeld  “Once you have their money, you never give it back”. In dit spel probeer je zo veel mogelijk geld te verdienen met handelen en daarbij schuw je geen enkel middel. Je hebt er dus geen enkele moeite mee om met je concurrenten prijsafspraken te maken om de prijs hoog te houden. Maar kun je er wel op vertrouwen dat je concurrenten zich aan de afspraken houden? En kunnen zij jou wel vertrouwen? In mijn economische handboeken wordt uitgebreid beschreven welke elementen van invloed zijn op het slagen van dit soort afspraken. Het lijkt me super leuk om dat een keer in spelvorm zelf uit te gaan proberen.

Het laatste spel dat ik in ieder geval mee naar huis wil nemen is Welcome to…. Dit is een Roll & Write spel waarin de dobbelstenen zijn vervangen door kaarten. In dit spel ben je een architect uit de jaren ’50 die bezig is een prachtige wijk te ontwerpen. Elke speler begint met een lege plattegrond met daarop de contouren van drie straten. In je beurt kies je uit kaarten bepaalde combinaties waarmee je deze plattegrond langzaamaan gaat intekenen met huizen en andere interessante opties, zoals zwembaden. Ik weet niet precies hoe het gaat, maar ik lees veel enthousiaste reacties op dit spel en aangezien Niek en ik beide van Roll & Write spellen houden, lijkt me dit een veilige keus om mee naar huis te nemen.

Afhankelijk van de prijs ga ik nog een uitbreiding kopen van een spel dat ik niet heb. Ik heb een tijdje terug bij mijn beste vriendin kennisgemaakt met Speed Colors. Dit is een memory-spelletje waarin je moet onthouden hoe een bepaald plaatje is ingekleurd. Om aan te tonen dat je het goed onthouden heb, moet je het plaatje zelf op de juiste wijze inkleuren. In dit spel zaten hele fijne uitwisbare stiften. Van sommige Roll & Write spellen heb ik de scorebriefjes geplastificeerd zodat je ze keer op keer kan spelen door er met uitwisbare stiften op te schrijven. Ik vind het alleen best lastig om echt fijne uitwisbare stiften te vinden. Als de prijs niet bizar hoog is, dan neem ik deze uitbreiding daarom mee voor de stiften. 

Dat waren de spellen die ik nog niet heb, maar zeker ga kopen. Op Spiel worden ook een aantal spellen gepresenteerd die ik via Kickstarter heb gekocht en die (hopelijk) op korte termijn bij mij op de deurmat vallen. 

Dice Hospital is het eerste spel van dit rijtje en wordt waarschijnlijk in de eerste helft van november bezorgd. Het spel zou er al geweest zijn, als de Britse douane de zending niet aan een extra controle had onderworpen. In dit spel run je een ziekenhuis waar je zieke dobbelstenen moet genezen. In je ziekenhuis heb je verschillende behandelruimtes en personeel om je de zieke dobbelstenen te genezen. Het spel sprak me vanwege het thema en het mechanisme erg aan en dus heb ik het gebacked. De eerste recensie exemplaren zijn inmiddels ook al bezorgd (bijvoorbeeld bij The Dicetower en Shut up and sit down) en leveren positieve reacties op. Ik vind het jammer dat het spel er nog niet is, maar ik verwacht dat ik dit spel heel leuk ga vinden.

Ook Dinosaur Island is een spel dat ik via Kickstarter heb aangeschaft en wat op korte termijn uitgeleverd gaat worden (ze zijn inmiddels begonnen met verzenden). Dit spel had in juli geleverd moeten worden, maar eerst waren de spellen op de verkeerde boot gezet (naar Amerika) waarna eerst nieuwe spellen gemaakt moesten worden voor ze alsnog naar Europa konden worden verzonden en daarna werd ook deze zending door de douane uitgekozen voor extra controles wat ook weer voor een paar weken vertraging zorgde. Anyway, het kan nu niet lang meer duren, met een beetje geluk heb ik het spel zelfs voor Spiel al in huis. Dinosaur Island is eigenlijk Jurassic Park het bordspel. In dit spel bouw je je eigen Dino-park dat je moet vullen met zelf gekweekte Dino’s en leuke attracties. Ik heb dit spel deze zomer al twee keer gespeeld tijdens onze vakantie in Amerika en Niek en ik vonden het spel geweldig leuk. Ik kan dan ook echt niet wachten tot het spel bezorgd wordt.

Mijn laatste Kickstarter aankoop die ik hier wil noemen is Fireball Island. Dit is een opgepoetste re-make van een Amerikaans plastic fantastic spel uit de jaren ’80 dat inmiddels cultstatus heeft bereikt. Restoration Games is een spellenuitgever die populaire spellen uit het verleden opnieuw uitgeeft. De spellen worden echter voor ze uitgegeven worden onder leiding van Rob Daviau (bekend van Pandemic Legacy) onder handen genomen tot een 2.0 versie van het spel. Ze proberen daarbij de essentie van het spel te behouden, maar maken er wel een spel van dat helemaal voldoet aan de eisen van deze tijd. Ik vind dat een intrigerend concept. Fireball Island is een spel waarin de spelers met een plastic miniatuurtje over een gevaarlijk tropisch eiland racen op zoek naar schatten. Op het eiland staat een lava-spuwende vulkaan, of te wel een plastic miniatuur waar je knikkers in gooit die vervolgens over verschillende paden naar beneden kunnen rollen en daarbij de miniaturen omgooien. Het zal mijn liefde voor knikkerbanen zijn (als peuter kon je me uren bezig houden met een simpele knikkerbaan), maar ik kon dit spel niet weerstaan. Ik verwacht een behoorlijk chaotisch familiespel met een hoge geluksfactor. De spellen zijn inmiddels geproduceerd, maar het is me niet helemaal duidelijk hoe ver ze al zijn met het verzenden (per boot) van de spellen naar de distributiecentra. Volgens de planning zou ik het spel in november moeten krijgen, maar het zou me niets verbazen als het iets langer gaat duren (zie de twee voorbeelden hierboven).

Spiel 2018: Try before I buy (or not) spellen (deel 2)

Ik heb een zwak voor Roll & Write spellen. Dit genre spellen lijkt nog steeds aan populariteit te winnen en dus is het ook niet verbazend dat er op Spiel meerdere worden gepresenteerd. De eerste die ik graag zou proberen is Railroad Ink. In dit spel moet je op een raster van 7 bij 7 vakjes een spoorwegstelsel aanleggen en daarbij proberen zo veel mogelijk verbindingen met de randen van het raster te maken. Dobbelstenen bepalen wat voor soorten spoor iedere beurt gelegd mogen worden. Je kan twee verschillende edities van dit spel kopen: een blauwe en een rode. In de blauwe krijg je te maken met rivieren en meren en in de rode met lava en meteoren.

Qwantum is het vervolg op Qwixx en Qwinto. De omschrijving op BGG is dat spelers nummers in hun persoonlijke raster moeten invullen en dat de nummers oplopend moeten zijn binnen een kleur totdat ze weer omlaag mogen gaan. Vager dan dat kan je een omschrijving niet maken. Het spel ziet er ook nog eens redelijk suf uit. Maar het is wel de opvolger van Qwixx en Qwinto en dat vond ik beide leuke spellen.

Ook Knapp Daneben! is een roll & write spel in een saaie uitvoering met een summiere omschrijving. In dit spel moet je nummers verzamelen in de buurt van nummers die je al hebt, maar die niet hetzelfde mogen zijn. Ook deze omschrijving is te vaag om in te kunnen schatten of dit een fijn tussendoortje is of niet.

Het laatste roll & write spel op mijn radar is Brikks. Dit spel wordt omschreven als een tabletop tetris variant. Dat klinkt in ieder geval goed. Het is ook nog eens van de maker van het succesvolle Ganz schön Clever. Dobbelstenen bepalen welk tetris-figuur je moet tekenen op je briefje. Dit klinkt best leuk, alleen moeten alle spelers dezelfde figuur tekenen en vraag ik me dus of iedereen bij elkaar gaat spieken en daardoor hetzelfde gaat doen.

Als peuters waren mijn zus en ik helemaal in de ban van het gouden boekje over het koekenmannetje. Mijn moeder kan het boekje nu vast nog uit haar hoofd opdreunen.  Met een spel over een gemberkoekhuisje weet je mijn aandacht dus wel te vangen. Het spel Gingerbread House is bedacht door Phil Walker-Harding, bekend van de leuke familiespellen Berenpark en Cacao. In Gingerbread House moet je je eigen snoephuisje van gemberkoekjes bouwen. Je doet dit met domino-achtige tegels die je probeert op bepaalde manieren naast en op elkaar te leggen.

Haba brengt sinds een paar jaar niet alleen kinderspellen uit, maar ook spellen voor volwassenen. En daar zitten al een paar leuke exemplaren tussen, zoals Karuba en Meduris. Ook dit jaar neemt Haba weer een paar kakelverse spellen mee naar Spiel. Honga spreekt me daarvan het meest aan omdat het zich afspeelt in het stenen tijdperk. De beschikbare informatie is verder nogal summier. In het spel moet een stamoudste gekozen worden en daarvoor moet je grondstoffen verzamelen. De stand voor de volwassen spellen van Haba is helaas heel erg klein, waardoor je heel veel geluk moet hebben om er een spel te kunnen testen. Maar als ik langs loop en een plekje zie, dan schuif ik graag aan om dit spel te proberen.

Ik houd van dobbelstenen, en dan vooral van mooie transparante dobbelstenen in vrolijke kleuren. En laten die nou de hoofdrol spelen in Coral Island. Met de prachtige dobbelstenen die in de doos van dit spel zitten kan je twee verschillende spellen doen. In het ene geval moet je stapelen met de dobbelstenen en in het andere geval schuiven, als ik het goed begrijp. Er is op dit moment echt te weinig informatie beschikbaar om goed in te schatten of dit een leuk spel. Maar de dobbelstenen in de doos zijn in ieder geval prachtig en dus ben ik zeker bereid om dit spel een kans te geven.

Men at Work is een heel mooi uitgevoerd stapelspel. In dit spel ga je aan de slag als een echte Bob de Bouwer. Je hebt duidelijk geen hoogtevrees. Op de foto’s die beschikbaar zijn staan schattige bouwvakker-meeples die met houten balken lijken te sjouwen. Als je dit spel op tafel zet, dan weet je zeker dat mensen even komen kijken wat er gebeurt.

Pikoko is een slagenspelletje met natuurlijk een twist. De twist is dat je je eigen hand met kaarten niet ziet en er ook niet mee speelt. Je speelt namelijk met de hand van je buurman. De kaarten staan voor de spelers in kaarthouders in de vorm van een pauw en de kaarten zijn de veren. Het spel ziet er daardoor echt heel mooi uit. Ik houd van slagenspellen en wil deze variant dus graag proberen.

In Ghost of the Moor wordt het centrale spelmechanisme van That’s life hergebruikt, maar wel met een kleine twist. Je moet iedere beurt een pion voortbewegen over een spoor van tegels en als je de laatste speler bent die van een tegel afgaat dan mag je deze tegel pakken. Op sommige tegels staan schatten (die wil je hebben) en op andere spoken (die laat je liever voor een ander liggen). De twist is dat als je op een plek komt waar geen tegel ligt, je daar dan of een houten plank moet leggen of een tegel die je eerder hebt gepakt. Ik ben heel benieuwd hoe anders dit spel speelt dan That’s life.

Spiel 2018: Try before I buy (or not) spellen (deel 1)

Veel spellen worden voor het eerst op Spiel aan het grote publiek gepresenteerd. Dit betekent dat de hoeveelheid informatie die voor Spiel beschikbaar is, beperkt is. Vaak moet je het doen met een paar plaatjes van de doos, een korte beschrijving van de uitgever en, als je geluk hebt,  één of een paar filmpjes van bekende spellenrecensenten als The Dice Tower, Rado runs through en Shut up and sit down die voor de officiële release een recensie-exemplaar hebben gehad. Van de spellen op deze lijst weet ik dan ook gewoon te weinig om in te kunnen schatten of ik ze leuk vind, maar ze hebben allemaal wel iets wat mijn interesse wekt. Ik hoop er dan ook een aantal van op Spiel te kunnen spelen.

In de zomer worden er in Portugal traditioneel feesten georganiseerd waarbij hele steden en dorpen aan lange tafels in de straten aanschuiven voor een hapje en drankje. Deze feesten worden Arraial genoemd. In het gelijknamige spel mag je je eigen Arraial organiseren, in de hoop zo veel mogelijk toeristen te lokken. Je moet dus goed passen en meten om de ruimte optimaal te benutten. En dat is dan ook wat je in dit spel gaat doen. De verschillende benodigdheden voor het feest staan op tetris-achtige stukjes die je slim in elkaar moet passen. Ik houd wel van dit type puzzelspelletje en dus ben ik benieuwd naar dit spel. Er zijn al veel van dit soort spellen  (Fits, Patchwork, Cottage Garden, etc.). Ik benieuwd ben wat dit spel toevoegt aan het genre.  

Piepmatz is een kaartspelletje waar je bepaalde combinaties van kaarten met vogels en vogelvoer moet gaan verzamelen.  Dit spel staat vooral op mijn lijstje vanwege het thema, uitvoering en omdat je het met twee personen in ongeveer een half uurtje kan spelen. Dat is zo’n beetje de sweet spot voor nog een spelletje na het eten bij ons thuis.

Het kon natuurlijk niet uitblijven dat er een vervolg zou komen op het super succesvolle Azul. In plaats van muren tegelen, mag je in opvolger Azul: stained glass of Sintra zoals de naam al verraad aan de slag met glas in lood ramen. Aan de afbeeldingen te zien draait ook dit spel weer om het kiezen van groepjes gekleurde plastic tegels en het daarmee vullen van een bord. Het spel ziet er weer heel mooi uit. Ik speel Azul heel graag en ben dus zeker geïnteresseerd in een soortgelijk spel. Maar de ervaring leert ook dat het heel moeilijk is om een succesvol spel op te volgen. Ik wil dit dus graag spelen voor ik beslis of ik het wil hebben.

Ik denk dat Reiner Knizia naar Vaiana (de Disney film uit 2016 over een Polynesisch meisje dat de wereld moet redden) heeft gekeken en daarna Blue Lagoon heeft bedacht. Dit spel speelt zich namelijk ook af in een tropisch eilandenrijk. Het spel wordt in twee fasen gespeeld. Eerst speel je een exploratiefase waarin je dingen verzamelt. Daarna wordt alles, behalve de dorpjes, van het bord gehaald en speel je een settlement-fase (wie heeft een betere vertaling voor me dan kolonisatie-fase). Het spel schijnt wel wat weg te hebben van Knizia-klassieker Through the dessert. Ik ben heel benieuwd.

Aangezien ik de meeste spellen alleen met Niek speel, houd ik mijn ogen altijd open voor nieuwe tweepersoonsspellen. Kosmos brengt dit jaar Imhotep das Duell uit, een tweepersoonsversie van het populaire bordspel Imhotep. Kosmos heeft in het verleden al veel goede tweepersoonsspellen afgeleverd. Een nieuw tweepersoonsspel van Kosmos is dus altijd de moeite van het bekijken waard. In dit spel proberen echtelieden Achnaton en Nefertiti elkaar af te troeven door het bouwen van monumenten. Nu maar duimen dat het lukt om een plekje in de altijd overvolle Kosmos-stand te veroveren.

Greedy Kingdoms is een tweepersoons spel dat volgens co-auteur Bruno Faidutti een beetje doet denken aan zijn eigen succesvolle spel Machiavelli. Greedy Kingdoms is in 2009 ontworpen door de Japanse ontwerper Hayato Kisaragi. Bruno Faidutti is dit spel in 2016 gaan spelen en was er erg van gecharmeerd. Hij heeft vervolgens zijn eigen versie gemaakt en deze voorgelegd aan Hayato Kisaragi en de oorspronkelijk uitgever. Die vertelden dat er al een heruitgave in de pijplijn zat bij AEG, maar dat ze graag wilden samenwerken. Deze Greedy Kingdom versie is het resultaat van deze samenwerking. Ik vind Machiavelli een erg leuk spel maar niet voor twee spelers, dus ik ben heel benieuwd naar deze uitgave.

Het schattigste spel van de beurs moet wel Let’s drink zijn. Het spel is verpakt in een soort schattig knuffel konijntje en is dus denk ik een reisspelletje. In dit spel moet je als een volleerd barrista kopjes koffie identificeren. Het lijkt een soort reactiespelletje te zijn. Schattige konijntjes en koffie vind ik een rare combinatie, maar misschien werkt het.

De Duitse uitgever Hans im Glück brengt op Spiel altijd een lading nieuwe spellen uit, maar is heel terughoudend met het geven van informatie over de spellen voor de deuren van de beurs openen. Van Lift off weten we dan ook niet veel meer dan dat het een spel voor 2 tot 4 spelers is waarin de Space-race uit de jaren ’50 en ’60 van de vorige eeuw in 60-90 minuten wordt beslecht. Het spel ziet er lekker retro uit. De ontwerper van het spel, de Belg Jeroen vander Steen, werkt bij European Space Agency. Ik zal vast niet de enige zijn die dit spel graag wil proberen...

Orbis is het nieuwe spel van Space Cowboys, de uitgever van Splendor. Dit spel is in Amerika al verkrijgbaar en wordt daar goed ontvangen. In dit spel ben je een god die lekker bezig is om zijn eigen wereld te creëren. Je concurreert  daarbij met andere goden voor de beste stukjes land. Het schijnt een simpel, snel spel te zijn met toch voldoende diepgang. 

Spiel 2018: De spellen die ik wil, maar niet ga kopen

Er zijn van die spellen die om verschillende redenen heel erg aan me trekken, maar waarvan ik weet dat ik, als ik er rationeel naar kijk, ze niet moet kopen. Maar kijken mag natuurlijk wel en spelen op Spiel al helemaal en dus staan ze op deze lijst.

Codenames Pictures XXL

Als ik op kantoor een spellenavond organiseer, dan eindigt die altijd met één of meerdere potjes Codenames/Codenames Pictures. We staan rustig met tien man om het spel heen en dan zijn de kaartjes inderdaad best klein. Een grote versie zou dus echt reuze handig zijn. Maar ja, ik heb alle reguliere versies al. Ik wil deze versie heel graag hebben, maar vind het zonde om een XXL versie te kopen van iets dat ik al heb. Het alternatief is dat ik mijn gewone Codenames Pictures weg geef natuurlijk…… Zou er iemand bijna jarig zijn, ik ga even op de kalender kijken….

Legendary Encounters: The X-Files Deck Building Game

Ik ben een groot fan van de X-files. Ik heb de DVD-box met de eerste 9 seizoenen en die hebben Niek en ik indertijd verslonden. Wat een geweldige serie was dat toch (de films vond ik niet zo geweldig en de laatste twee recent uitgebrachte seizoenen moet ik nog kijken). Een spel met daarin alle hoofdrolspelers uit deze serie doet me dus watertanden. En dan is het nog een deckbuilder ook en dat is een genre waar ik ook van houd. Maar  de ervaring leert dat dit soort merchandise-achtige spellen vaak niet heel goed zijn. En als ik een deckbuilder wil doen, dan heb ik Dominion (de beste deckbuilder die bestaat) al in de kast staan, samen met alle uitbreidingen. Ik doe er daarom vast verstandig aan om dit spel niet te kopen.

Escape Tales: The Awakening

Dit is een escaperoom-spel zonder tijdsdruk met een aansprekend mysterieus thema (ik houd van de X-files, weet je nog). Je speelt een vader waarvan de dochter in coma is geraakt. De dokters hebben geen idee wat er aan de hand is. Maar dan krijg je van een vader die hetzelfde heeft meegemaakt een eng uitziend boek. De vader beweert dat in het boek een ritueel staat waarmee je je dochter weer uit haar coma kan krijgen. De makers beweren dat het een heel verhalend spel is dat je stukje bij beetje ontdekt door het oplossen van puzzels. De escaperoom-spellen die ik gedaan heb, heb ik met veel plezier gedaan en het thema van dit spel spreekt me heel erg aan. Maar het spel is niet in het Nederlands verkrijgbaar. Dat vind ik normaal niet zo’n probleem, maar voor een escaperoom-spel lijkt het me wel lastiger om dat in een andere taal te spelen. En de speelduur is 3 tot 5 uur. Dat maakt het denk ik lastig om iemand te vinden om het spel mee te doen (volgens Niek is een escaperoom-spel ook gewoon een coöperatief spel dus hij weigert). Deze ga ik dus vast vastpakken op Spiel, maar daarna weer netjes terug leggen. Tenzij het spel zo goedkoop is dat ik me er geen buil aan kan vallen natuurlijk.

Pandemic: Fall of Rome

Het Pandemie-spelsysteem heeft al vele malen laten zien dat het staat als een huis. De eerste keer dat ik Pandemie speelde, wist ik niet wat me overkwam. Zelfs Niek (coöp-hater pur sang) was een tijd bereid om dit spel te doen, dat zegt iets over de kwaliteit van Pandemie. Ik heb niet alle uitbreidingen van Pandemie (ik heb de oude vormgeving en de nieuwe vormgeving sluit daar niet op aan en dus ben ik afgehaakt), maar ik heb tot nu toe wel alle zelfstandig speelbare spellen gekocht. Ik vond alleen de Cthulhu versie wat tegenvallen, maar de andere spellen vond ik echt leuk. Maar in mijn omgeving zijn te weinig liefhebbers van dit genre, waardoor deze spellen niet meer op tafel komen. Pandemic Rising Tide heb ik sinds de aanschaf bijvoorbeeld nog steeds niet gespeeld. Ik denk dat ik er dus verstandig aan doe om deze nieuwe loot aan de Pandemie-boom te negeren. En dat is moeilijk, want het is vast (net als Iberia en Rising Tide) weer een heel mooi uitgevoerde loot die bovendien maar tijdelijk verkrijgbaar is. Maar ja, wat heb je aan een mooi, zeldzaam spel als het vervolgens niet gespeeld wordt.

Pandemic 10th anniversary edition

En alsof het niet al moeilijk genoeg is om één Pandemie-spel niet te kopen, komen er deze Spiel twee Pandemie-spellen uit. Pandemie viert dit jaar haar tienjarig jubileum en dus wordt er een speciale editie uitgebracht in een metalen EHBO-doos die je zelfs aan de muur kan hangen. Het materiaal van het spel heeft een make-over gehad en de houten pionnen zijn vervangen zijn door miniaturen. Er zijn nog maar een paar plaatjes beschikbaar van hoe deze jubileum-editie er uit ziet, maar die beloven veel goeds. Maar ik heb Pandemie al en hoe graag ik ook naar een mooi spel kijk, het gaat te ver om er 100 euro aan uit te geven, zeker aangezien het spel helaas niet of nauwelijks meer op tafel komt.

Stone Age jubileum editie

Ook Stone Age blaast dit jaar tien kaarsjes uit en komt, net als Pandemie, met een jubileum editie om dit te vieren. Stone Age behoort absoluut tot een van de favoriete spellen van Niek en mij. Het spel heeft voor deze editie een make-over gehad en wordt voorzien van een tweezijdig spelbord. Op de ene kant staat de versie die we al kennen (verwacht ik), maar op de achterkant komt een winterlandschap. Ook worden er twee kleine uitbreidingen en een variant aan het spel toegevoegd. De uitbreiding van Stone Age (Style is the goal) speel ik nooit omdat ik het niets vond toevoegen. Ik ben daardoor niet zo happig op nieuwe uitbreidingen voor dit spel. Juist doordat er geen toeters en bellen in het spel zitten, speelt het spel zo heerlijk gestroomlijnd. Ik vind het winterbord er alleen zo mooi uit zien en dus zou ik deze versie heel graag willen hebben. Maar ook voor dit spel vind ik het te ver gaan om alleen voor de looks een nieuwe versie van een spel te kopen dat ik al heb. Wie weet heeft Niek minder scrupules….