Heerlijk, februari is weer voorbij. De dagen zijn nu echt
merkbaar langer aan het worden en daar knap ik altijd enorm van op. Gelukkig
zijn de avonden nog lang genoeg voor een spelletje en dus heb ik op dat gebied
ook niets te klagen gehad. Ik speelde 35 keer een spel deze maand en daar zaten
4 nieuwe titels bij.

Mijn meest gespeelde spel was
Dominion Nocturne. Er was een
tijd dat het er op leek dat Dominion af was en dat er geen uitbreidingen meer
zouden komen. Maar inmiddels weten we beter. De frequentie waarmee
uitbreidingen uitgebracht worden is flink lager dan in de beginjaren van
Dominion, maar Donald X. Vaccarino krijgt toch nog af en toe een heldere inval
en na verloop van tijd resulteert dat in een nieuwe uitbreiding. Er zijn
inmiddels al zo veel verschillende Dominion-kaarten dat ik meer dan genoeg
kaarten heb voor een leven lang Dominion speelplezier. Maar als er dan toch een
nieuwe uitbreiding is, dan wil ik hem hebben ook. Dat leverde dit keer wel een
paar hoofdbrekers op over waar ik de kaarten ging bewaren. Mijn
Dominion-box
was namelijk al echt vol. Uiteindelijk heb ik alle metalen fiches in een aparte
box gestopt en toen had ik precies genoeg ruimte om de uitbreiding toch nog
kwijt te kunnen. Als, of beter gezegd zodra, er een volgende uitbreiding komt
dan moet ik de keuzekaarten (met de blauwe achterkant) naar een eigen bak verkassen
om ruimte te maken. En daarna weet ik het echt niet meer, maar gelukkig is het
nog niet zo ver.

Zoals met elke uitbreiding worden er bij Nocturne een paar
nieuwigheidjes toegevoegd. De belangrijkste toevoeging aan deze set zijn de
zogenaamde nacht-kaarten. Dit zijn actiekaarten die je niet speelt in de
actiefase, maar in een eigen nachtfase. Het fijne is dat je daar vervolgens
geen acties voor nodig hebt. Je kan je nachtkaarten dus altijd spelen. Zo is er
een watchman die je de eerstvolgende 5 kaarten van je deck laat bekijken en
daar kaarten van laat afleggen. Een andere leuke toevoeging is dat sommige
kaarten zogenaamde heirloom-kaarten zijn. Dit betekent dat als je die kaart
gebruikt, dat één van de kopers uit je hand vervangen wordt door een speciale
treasure. En hier zitten hele leuke kaarten tussen, zoals een cursed gold. Als
je die gebruikt om te betalen krijg je er een curse bij cadeau. Dan is zo’n
goud in je starthand toch in eens heel wat minder lekker, zeker als er geen kaarten
waarmee je mag trashen op tafel liggen. Verder zitten er een stapel met leuke
kans-kaarten (boons) en nare ellende-kaarten (hex) in het spel. Bij sommige
kaarten moet je zo’n kaart trekken en weet je dus van te voren niet precies wat
er gaat gebeuren. Ik heb nog niet alle kaarten op tafel gehad, maar de kaarten
die ik tot nu toe heb gezien vind ik leuk. Zoals ik in de vorige alinea al zei:
niemand heeft extra Dominion-kaarten nodig, maar als je een Dominion fan bent,
dan is dit geen slechte aankoop.

Het tweede nieuwe spel dat ik deze maand voor het eerst
speelde is Sagrada. Vorig jaar kwam ik in lijstjes met beste nieuwe spel van de
maand op Boardgamegeek regelmatig verwijzingen naar dit spel tegen. Al snel
stond het spel hoog op mijn wensenlijst, maar het was alleen nergens te
krijgen. Het succes van dit spel is groter dan de uitgever aan kan. Iedere
nieuwe druk is daarom in een vloek en een zucht uitverkocht en vervolgens duurt
het weer weken of maanden voor er een nieuwe oplage op de markt verschijnt.
Toen ik deze maand dan ook een mailtje van het Spellenhuis kreeg dat Sagrada
weer op voorraad was, heb ik ze meteen opgebeld en een doos opzij laten zetten.
En dat was maar goed ook, want de voorraad van het Spellenhuis was binnen een
paar dagen verkocht.
Sagrada is een dice-drafting spel waarin je met de
dobbelstenen prachtige glas en lood ramen moet maken. Aan het begin van ieder
spel kiezen alle spelers een ontwerp voor hun raam (keuze uit vier). Dit
ontwerp schuif je in een kartonnen houder waardoor je een mooi raster krijgt
waar de dobbelstenen moeten komen te liggen. Op het ontwerp zie je voor
bepaalde plekken in je raster welke kleur of welke tint (getal) glas (dobbelsteen)
er geplaatst moet worden. Je moet bij het plaatsen van de dobbelstenen er
verder op letten dat je niet horizontaal of verticaal aangrenzend dobbelstenen
van dezelfde kleur of met het zelfde getal mag leggen. Aan het begin van een
spelletje worden verder nog 3 kaarten opengedraaid waarop staat hoe de ramen
aan het eind van het spel worden gewaardeerd (bijvoorbeeld een aantal punten
als je in een rij allemaal verschillende kleuren hebt liggen of juist punten
voor ieder setje van een 1 en een 2). Vervolgens worden er prachtige
doorzichtige, gekleurde dobbelstenen uit een zak getrokken en gegooid. De
spelers pakken hier om de beurt een eerste dobbelsteen van en vervolgens tegen
de klok in een tweede dobbelsteen (denk de Kolonisten van Catan volgorde). Je
legt de dobbelstenen die je trekt meteen op je bordje. Er zijn verder altijd
een aantal speciale acties die je mag uitvoeren tegen betaling van glazen
druppels (hoe moeilijker je opdracht hoe meer je daar van krijgt aan het begin
van het spel) waardoor je nog eens een foutje kan herstellen. Na 10 ronden is
het spel afgelopen en worden de ramen gewaardeerd. Ik vind Sagrada een erg leuk
tussendoortje. Het spel ziet er echt prachtig uit en speelt lekker vlot weg. Je
bent lekker een beetje aan het puzzelen en geheid gaat het ergens mis en dan
probeer je er maar het beste van te maken.

Het derde nieuwe spel dat ik probeerde was het Arkham Horror
kaartspel. Ik houd van het mysterieuze thema van de Arkham spellen en had best
veel positiefs over dit spel gelezen. Het is een coöperatief ontdekkingsspel
dat leentjebuur heeft gespeeld bij Dungeons & Dragons voor de opbouw van
een karakter met verschillende eigenschappen. In dit spel moet je met twee
spelers samen een bovennatuurlijk probleem moet ontrafelen. Je kan het spel ook
in je eentje spelen, maar dat is dan weer niet zo mijn ding. Het lastige is
alleen dat Niek echt een hekel heeft aan coöperatieve spellen. Tegen beter
weten in heb ik het spel toch gekocht en hij was zo lief om het een kans te
geven. En inderdaad, hij vond er geen zak aan. En dat maakte dat ik het spel
ook met minder plezier speelde. Het spel zelf heeft op mij wel een positieve
indruk gemaakt, dus misschien moet ik het toch eens in mijn eentje proberen of
een andere vrijwilliger zoeken die dit genre ook leuk vindt. Ik wil hierbij nog
wel de waarschuwing plaatsen dat de spelregels van dit spel echt dramatisch
slecht zijn opgeschreven en dat het daardoor echt lastig was om het spel te
leren. Gelukkig zijn er op internet heel veel filmpjes te vinden waar de regels
worden uitgelegd, zodat ik er uiteindelijk wel redelijk uit ben gekomen, maar
dat kostte me echt een hoop moeite (en ik ben toch wel een ervaren
spelregel-lezer).

Het laatste nieuwe spel dat ik speelde was Dead Last. Dit is
een spel voor grote groepen waar je op democratische wijze een pot goud moet
verdelen. De spelers stemmen namelijk wie er elke ronde wordt omgelegd en dus
niets krijgt. De meerderheid beslist hierbij. Hierbij geldt vervolgens ook dat iedereen die niet op de verliezer heeft
gestemd, ook meteen wordt ook omgelegd (dit ruimt wel lekker op). De truc is
dus dat je met elkaar moet afstemmen op wie je gaat stemmen, bijvoorbeeld door
even de kaart te laten zien die je wilt spelen. Je moet dit echter wel een
beetje stiekem doen zodat het slachtoffer de aanval niet aan ziet komen, want
anders zou die zo maar een “ambush” kaart kunnen spelen waardoor juist de
aanvallers het loodje leggen. Als er nog 2 spelers over zijn, moeten zij een
speciale ronde spelen waarbij beide spelers kiezen uit 3 mogelijkheden: één goudkaart
pakken, alle vier goudkaarten pakken of eerlijk delen. Ook hier mag je weer
over afstemmen, maar geloof jij iemand die zegt dat hij wil delen als je weet
dat als jij gaat delen en hij alles wil, jij niets krijgt en hij alles. De
kenners herkennen hier het klassieke prisoners dilemma. Het spel is afgelopen
zodra iemand een bepaalde hoeveelheid goud heeft verzameld. Dit soort
groepsspellen komt doorgaans pas goed tot zijn recht als je het wat vaker met
dezelfde groep speelt zodat je met elkaar manieren om te communiceren ontdekt.
Wij deden het spel één keer en dat was best ok, maar het kwam nog niet echt van
de grond. De leukste momenten waren de momenten waarop twee mensen de buit
moesten delen en de vraag werd opgeworpen wie er te vertrouwen was en wie niet.

Aan het begin van deze maand ben ik verder nog naar een hele
leuke reünie geweest. Meer dan tien jaar geleden werkte ik bij het CBS en daar
speelden we regelmatig Taipan in de pauze. En dat ging er fanatiek aan toe.
Toen ik net weg was, heeft mijn oud-collega Eugène zelfs een keer een
Taipan-toernooi georganiseerd waar ik nog aan mee heb gedaan. Twee van
deelnemers van dat toernooi hadden het initiatief genomen om het toernooi nieuw
leven in te blazen. Het lukte om een datum te vinden waarop bijna iedereen die
bij het originele toernooi aanwezig was, nu ook weer kon. Inmiddels werkt nog maar de helft van de
mensen die toen aanwezig was nog (of in één geval weer) bij het CBS. Het
toernooi was dus ook meteen een reünie. Met sommige collega’s heb ik nog wel
regelmatig contact, maar anderen had ik echt tien jaar niet meer gezien. Ik
speelde zelfs samen met een collega die ik al die tijd niet meer had gezien. Ik
vond het super leuk om weer eens lekker een hele avond te kunnen taipannen en
ik vond het ook super leuk om iedereen weer te zien en een beetje bij te
kletsen. Misschien heb ik dat laatste een beetje te veel gedaan, want ik werd
samen met mijn maatje kansloos laatste. We hebben met elkaar afgesproken dat we
niet weer tien jaar wachten met het volgende toernooi.

Deze maand speelde ik samen met een paar van mijn huidige collega’s
ook weer verder aan Pandemic Legacy Season 2. We hebben deze maand twee keer
het maart-scenario gespeeld én verloren. Season 1 gebruikt het gewone Pandemie
als startpunt, maar Season 2 is echt een ander spel. En het is niet alleen
anders, het is ook een tandje (of misschien zelfs meerdere tandjes) moeilijker.
We beginnen langzaamaan wel wat meer grip te krijgen op het spel, dus hopelijk
lukt het ons om het volgende potje weer eens te winnen. Natuurlijk balen we wel
als we verliezen, zeker als je net het gevoel begon te krijgen dat de kansen
beginnen te keren. Maar dat wil zeker niet zeggen dat we het spel niet met heel
veel plezier spelen. Hoe meer we het spelen, hoe leuker ik het ga vinden. Het
positieve van verliezen is daardoor wel dat we het spel vaker kunnen doen en er
dus langer plezier van hebben.
 |
NL versie links, EN versie rechts |
En ten slotte lukte het me deze maand eindelijk om op
marktplaats een vervangende magnetische reis scrabble set te vinden. We
gebruiken nu ons tweede setje, waarbij we verloren letters aanvullen met de letters
uit het eerste setje. Van sommige letters hebben we echter geen reserves meer
en daarom was ik op zoek naar een nieuw setje. Ik was dan ook heel blij toen ik
op marktplaats een set voorbij zag komen en bood snel de vraagprijs. Het setje
werd vlot opgestuurd. Ik ging natuurlijk meteen checken of alle letters
aanwezig waren en daar begon ik nattigheid te voelen. De letters hadden
namelijk andere waardes en zaten er in een andere verhouding in. Ik bleek een Engelse
editie gekocht te hebben. Ik had het kunnen zien als ik beter naar de foto’s
had gekeken, maar het heeft niet in de tekst gestaan. Ik baalde daar best van.
Maar schijnbaar was dit de maand dat mensen van hun magnetische reis scrabble
af wilden, want ik zag tot mijn verbazing nog een set op marktplaats
verschijnen. Ik had geleerd van mijn eerdere ervaring en heb eerst gecheckt of
dit wel een Nederlandse editie was en toen het antwoord daarop ja was heb ik
pas de vraagprijs geboden. Deze set is inmiddels ook binnen en bleek compleet
te zijn. De reisverpakking was alleen wel een beetje beschadigd geraakt in de
post, maar omdat het me vooral om de letters te doen was, is dat jammer maar
geen ramp. Voorlopig heb ik dus weer genoeg reserve letters om een tijd vooruit
te kunnen. De ervaring leert namelijk dat we toch af en toe wel een lettertje
verliezen.