Jaaroverzicht 2015 Peter Hein

Huh? Het is toch al lang februari? Ja ja, maar als er zelfs nog nieuwjaarsrecepties gehouden worden en economische jaarcijfers gepubliceerd worden kan ik nog wel iets schrijven over wat ik vorig jaar zoal speelde. Bovendien zijn spellenindrukken altijd leuk...

Ik vond 2015 lang geen slecht spellenjaar. Het helpt als je daarbij de focus verlegt. Ik heb al een tijdje steeds minder interesse in het zoveelste nieuwste (relatief) zware bordspel van anderhalf uur of langer. Daar ken ik al genoeg leuke van. Mooi als er een nieuwe bij zit die me aanspreekt, maar het is niet waar ik naar zoek. Liever kijk ik uit naar kortere maar toch interessante spellen die ook goed met twee spelers te doen zijn. Kortom, spellen die je met gemak vijf tot tien keer per jaar op tafel krijgt zonder daar speciaal iets voor te plannen. Kwantiteit is ook een vorm van kwaliteit.

Wat dat betreft ben ik wel verwend in 2015. Elf spellen die ik vorig jaar voor het eerst deed kwamen direct vijf keer of vaker op tafel, waarvan vijf minstens tien keer. Geen verrassing dus dat die ook in mijn top-5 van leukste nieuwe spellen terecht kwamen.

Star Realms
Zonder twijfel het leukste nieuwe spel van het afgelopen jaar, en zelfs een van de leukste spellen in lange tijd. Ik had het niet verwacht, maar dit spel heeft toch wel Ascension naar het tweede plan verwezen, zeker online. Een geluksspel, absoluut, maar toch biedt het veel gelegenheid voor tactisch spel, vooral omdat de keuze van welke kaarten je koopt toch wat belangrijker is dan in bijvoorbeeld Ascension. De uitbreidingen vind ik zelfs na enkele honderden potjes niet eens noodzakelijk. Ook opvolger Colony Wars is dat niet, maar het geeft wel leuke afwisseling.

7 Wonders Duel
Ook de nummer twee is een snel kaartspel voor twee spelers. Had ik al gezegd dat ik een fan van het genre ben? Ondanks dat de variatie in kaarten niet heel groot is, is ieder potje toch weer spannend en onvoorspelbaar. De extra overwinningscondities helpen daar echt bij. Alleen punten rapen heeft een groot risico, want als je niet oplet heeft je tegenstander je ineens klem in wetenschap, of een militair overwicht. Dat laatste maak ik vrijwel nooit mee (één keer in zo'n vijftien potjes), maar je kunt de dreiging niet negeren.
Het duurde even voor ik het op tafel kreeg, maar toen bleek het een instant succes. Of het mee kon op vakantie, was het verzoek. Een beter compliment is nauwelijks denkbaar.

Roll for the Galaxy
Niet zo briljant als het kaartspel, maar zeker een topspel. Op het eerste gezicht lijkt het weer een vrij solitaire oefening, maar het loont absoluut om in te spelen op de vermoedelijke keuzes van je medespelers. Daarbij is een beetje plannen en manipuleren met dobbelstenen altijd leuk. Het willekeurige element van de dobbelstenen kun je op alle mogelijke manieren naar je hand zetten en de grote hoeveelheid tegels zorgt voor veel variatie. De uitbreiding heb ik nog niet nodig gehad en zit dus nog in het cellofaan,

Mysterium
Iedereen die het voor het eerst speelt zal je dit spel omschrijven van Dixit en Cluedo. Dat lijkt me een hele accurate stelling. Oh, en dan nog coöperatief ook. Alleen al door de duistere en mystieke sfeer word je het spel ingezogen. Ik heb al aardig wat mensen van het spel zien genieten die normaal niet, ik herhaal NIET, van spelletjes houden. Gek genoeg verliest het spel weinig herspeelbaarheid als je het met dezelfde groep speelt en alle kaarten al eens hebt gezien. Dat heeft het dus al voor op Dixit. Het opzetten is helaas wel even wat werk, maar het is de spelbeleving zeker waard.

Celestia
Over sfeer gesproken: dat zit bij Celestia dankzij de fraaie vormgeving ook wel goed. Mede daardoor is het een uitstekend familiespel, met eenvoudige regels, met bluf, risico's nemen en af en toe lekker gemene kaarten spelen. Ik kan het ieder spellengek gezin aanraden.





Kwalitatief zat het dus wel goed met 2015, ook over het aantal gespeelde spellen heb ik niet te klagen. Ik ben er gelukkig weer in geslaagd meer dan de helft van de spellen in mijn verzameling op tafel te krijgen. Dat is ook weer het streven voor dit jaar. Verrassend genoeg was het weer Race for the Galaxy dat ik het vaakst speelde. Ik hoop dit jaar boven de 500 gespeelde potjes te komen. Met nog 36 te gaan moet dat lukken.

Na een paar jaar gekte begint Dominion wat te stabiliseren met enkele tientallen potjes per jaar. Ik merkte dat ik het vooral vaak speelde als er een nieuwe uitbreiding was verschenen. Binnenkort komt er weer een, die ik wel weer zal aanschaffen, maar als het aan mij ligt houdt de Donald X. er even mee op. De verschillende kaarten en mogelijke combinaties zijn inmiddels complex genoeg.

Nog een laatste wens voor dit jaar: klassiekers vaker spelen. In een kort tijdsbestek speelde ik Taj Mahal, Puerto Rico, Caylus en El Grande en bij elk van deze spellen bedacht ik dat ze toch echt te weinig in de roulatie zitten. Stuk voor stuk nog ontzettend leuke spellen, ook na meer dan tien jaar.

Recensie: Tides of Time

Sinds een paar jaar zijn micro-games helemaal hot. De oorsprong van dit type spellen ligt in Japan en het zijn spellen waar met weinig spelmateriaal veel speelplezier wordt gecreëerd. Mogelijk is dit soort spellen in Japan ontstaan doordat de mensen daar klein behuisd zijn en dus niet de ruimte hebben om een kast vol met grote spellen te hebben. Inmiddels komen dit soort spellen niet alleen meer uit het Verre Oosten, maar uit de hele wereld en dus ook uit het Nabije Oosten. De Poolse uitgever Portal Games heeft namelijk een echte micro game op de markt gebracht: Tides of Time.

Tides of Time is een kaartspel voor twee personen. Het spel bestaat uit slechts 18 kaarten en vier kartonnen fiches. Op de prachtig geïllustreerde kaarten staan kastelen afgebeeld. Verder hebben de meeste kaarten in de linker hoek een kleur en in de rechter hoek een regel op basis waarvan er punten te verdienen zijn (bijvoorbeeld 7 punten als je de meeste groene kaarten hebt, of  drie punten voor elke roze kaart).

De regels van het spel zijn kinderlijk eenvoudig. Iedere ronde krijgen beide spelers vijf kaarten. Hier kiezen ze er één van uit, deze leggen ze tegelijkertijd open voor zich neer en daarna geven ze de resterende vier kaarten door aan de ander. Vervolgens kiezen beide spelers weer één kaart uit van de vier kaarten die ze gekregen hebben, leggen deze kaart tegelijkertijd open voor zich neer en geven de resterende drie kaarten weer door aan de andere speler. En dit doe je nog drie keer en dan heeft iedere speler vijf kaarten voor zich open liggen.

Van ieder van deze vijf kaarten wordt bepaald hoeveel punten hij oplevert op basis van de regels die op de rechterhoek staan. Vervolgens kiest elke speler één kaart om te houden (hier leg je een kartonnen fiche op) en één kaart die uit het spel gaat. De resterende drie kaarten neem je weer op hand en je vult je hand weer aan tot vijf kaarten zodat je klaar bent voor de volgende ronde. Op deze manier worden drie rondes gespeeld en wie na drie rondes de meeste punten heeft die wint het spel.

...en de waardering

Tides of Time is een echte spellensnack voor twee. Je speelt het moeiteloos in een kwartiertje weg en de regels zijn bedrieglijk eenvoudig. De keuzes die je maakt zijn namelijk alles behalve voor de hand liggend. Je probeert echt in te schatten met welke kaarten je de meeste kans hebt om wat punten bij elkaar te schrapen en welke kaarten je (zelfs als je er zelf niets aan hebt) je echt niet aan je tegenstander mag geven. Door de korte speelduur is het een spel dat je vaak meerdere keren achter elkaar zal spelen. Hoe vaker je het speelt hoe beter je de verschillende kaarten op waarde weet te schatten en hoe interessanter het spel wordt. Dit is een prima tweepersoonsspelletje om achter de hand te hebben om verloren kwartiertjes op te vullen. Dit spel  lijkt me ook heel geschikt om mee op vakantie te nemen. Je kan de 18 kaarten zo in een ziplockje stoppen, de kartonnen fiches vervangen door een muntje uit je portemonnee en het spel kan overal mee toe.

Auteur: Kristian Curla
Uitgever: Portal Games
Aantal spelers: 2
Leeftijd: vanaf 10 jaar
Speelduur: 15 minuten
Prijs: circa 15 euro

Maandoverzicht: Januari 2016 (Dagmar)

 Zo, de eerste maand zit er al weer op. De dagen beginnen inmiddels merkbaar minder kort te worden (heel fijn), maar de avonden zijn nog lang genoeg om regelmatig een spelletje op tafel te zetten (ook heel fijn). Deze maand kwam 30 keer een spel op tafel (met dank aan Spellenpret, een spellenavond op kantoor en het bezoek van mijn spellenminnende vriendin B). Het leek er even op dat dit de eerste maand zou worden waarin ik geen enkel nieuw spel had gespeeld, maar op de op één na laatste dag van de maand bracht ik nog een bezoekje aan een spellenwinkel en kwam alles toch nog goed. Er gingen twee nieuwe spellen mee naar huis en ze kwamen zo waar ook nog beide op tafel.

Het eerste nieuwe spel was T.I.M.E. Stories. Hoe meer ik op internet las, hoe nieuwsgieriger ik werd. En nadat Niek enthousiast reageerde toen hij een paar flarden opving van filmpjes over dit spel die ik keek, wist ik niet hoe snel ik op zoek moest gaan naar een winkel die dit spel nog op voorraad had. Dat kostte me nog een paar telefoontjes, maar gelukkig hadden ze bij de Koperen Pion in Den Haag nog een exemplaar. Ik was daar nog nooit geweest (meestal ga ik naar Het Spellenhuis in Den Haag omdat ik daar met de tram zo snel naar toe kan dat het me zelfs binnen een lunchpauze nog lukt om heen en weer te reizen). Ik was aangenaam verrast, wat een vriendelijke winkel met een groot assortiment en fijne verkoopster. Behalve T.I.M.E. Stories nam ik ook nog het tweepersoonsspelletje Tides of Time mee.

T.I.M.E. Stories is een coöperatief spel waarbij je samen een mysterie moet ontrafelen. Je werkt bij een organisatie die kan tijdreizen en je wordt teruggestuurd naar een moment in de tijd waarop er iets mis is gegaan en het is aan jouw team om uit te zoeken wat er precies mis is gegaan. Omdat het een mysterie is, ga ik natuurlijk niets verklappen dat je niet in de spelregels aantreft, dus je kan veilig verder lezen. In het basisspel zit al een scenario en je kan vervolgens losse scenario’s kopen als je de smaak te pakken hebt. Je kan elk scenario één keer spelen want daarna weet je de oplossing van het raadsel (of je moet wachten tot je het hele scenario vergeten bent). In het basisspel zit een scenario over een Asylum (psychiatrisch ziekenhuis) in de jaren ’20 in Parijs. Je begint in een ruimte en die bouw je op uit een aantal kaarten die samen een panorama vormen. De spelers mogen vervolgens zelf weten naar welke kaart ze gaan kijken (dan mag je de achterkant zien waar tekst en/of afbeeldingen opstaan). Je mag de kaart niet aan de andere spelers laten zien, maar je mag de kaart wel beschrijven in je eigen woorden. Als je dit op een beetje leuke manier doet (roleplaying light) dan verhoogt dat de sfeer natuurlijk enorm. Vervolgens kan je beslissen om naar andere ruimtes te gaan en daar dingen te ontdekken en langzaam aan ontvouwt zich een verhaal over hoe jouw team het raadsel ontrafeld. Je hebt een bepaalde hoeveelheid tijdseenheden tot je beschikking en als de tijd op is, dan is een sessie afgelopen. De volgende keer speel je hetzelfde scenario, maar weet je al dat je sommige dingen juist wel of niet moet doen en zo ga je steeds efficiënter te werk totdat je het raadsel hebt opgelost. Het is dus slim om aantekeningen te maken (hoe nerdy is dat).

Niek en ik hebben een eerste sessie gespeeld en ik heb me prima vermaakt. Ik vond wel dat we er erg lang over deden (het was al laat en ik was best moe). Het deed mij een beetje aan een computerspel denken (niet dat ik daar nou heel veel ervaring mee heb, maar ergens in de jaren ‘80 heb ik nog wel eens een spelletje gedaan). Je ontdekt langzaam de kamers en moet op basis van de informatie die je hebt beslissen of je bepaalde dingen wel of niet wilt doen of met welke karakters (die op de panorama’s staan afgebeeld) je wilt praten. Ik was na afloop van het spel nog lang aan het nadenken over het verhaal en dat is een goed teken. Ik wil dan ook graag snel weer verder spelen, maar omdat een sessie best lang kan duren (ik denk dat wij er wel 2 uur over deden, al hoop ik dat het de volgende keer sneller gaat omdat we het dan al een beetje weten), is het niet iets wat je op een doordeweekse avond nog even op tafel legt. Wij speelden het met twee en dat werkt op zich best ok. Maar ik snap waarom ik op internet vaak lees dat je dit spel eigenlijk met zijn vieren moet spelen. Maar ja, die luxe heeft niet iedereen dus vandaar dat Niek en ik het nu maar even samen doen.

Het andere nieuwe spel dat ik deze maand speelde is Tides of Time. Dit is bijna het tegenovergestelde van T.I.M.E. Stories: het is juist wel voor tweepersonen en het speelt razendsnel. Het spel bestaat uit niet meer dan een deck met 18 kaarten met daarop prachtige afbeeldingen van sprookjesachtige kastelen. De meeste kaarten zijn voorzien van een kleur (rood, blauw, geel, paars of groen) en een regel op basis waarvan je punten kan krijgen (je krijgt 3 punten voor elke roze kaart of je krijgt 7 punten als je de meeste groene kaarten hebt). Een aantal kaarten hebben geen kleur maar dan een bijzondere eigenschap (bijvoorbeeld verdubbel het aantal kaarten waar je de meeste van hebt) of een bijzondere manier om punten te scoren. Het spel wordt in drie rondes gespeeld. In iedere ronde heeft iedere speler vijf  kaarten, daar kies je er één van die je voor je neerlegt en de andere vier geef je door aan de andere speler. Uit de vier kaarten die je dan krijgt kies je weer een kaart en je geeft de resterende drie kaarten weer terug, etc. (inderdaad draften dus). Zodra je vijf kaarten voor je hebt liggen, waardeer je iedere kaart. Daarna gaat er één kaart terug in de doos (uit het spel), één kaart bewaar je en neem je mee naar de volgende ronde(s) en de rest wordt weer door de stapel geschud waarvan je weer vijf nieuwe kaarten krijgt. Na drie rondes is het spel klaar en wie de meeste punten heeft wint. Dit spel is een spellensnackje met diepgang. In maximaal een kwartiertje heb je  16 interessante keuzes gemaakt en de keuzes zijn regelmatig veel lastiger dan je van zo’n kort spelletje verwacht.

In januari speelde ik verder eindelijk weer Pandemic Legacy met mijn collega’s. We moesten nog wel even opfrissen welke veranderingen het spel sinds we begonnen waren had ondergaan, maar daarna pakten we het spel snel weer op waar we gebleven waren. We speelden maart (voor de tweede keer omdat we de eerste keer hadden verloren, maar dit keer wonnen we gelukkig) en april (en die wonnen we zo waar in één keer). We hebben nu een kwart van het spel gespeeld en het wordt steeds leuker. We hebben al een aantal doosjes en vakjes geopend, maar er zijn er nog genoeg dicht dus ik kijk reikhalzend uit naar de volgende keer dat ik verder ga spelen (de afspraak is al gemaakt).