Recensie: Potion Explosion

Op mijn telefoon heb ik gênant veel Bejeweled gespeeld. Als ik even niets te doen had dan startte ik de app en ging ik even hersenloos diamantjes laten botsen. Ik heb op een gegeven moment zelfs de app maar van mijn telefoon gegooid omdat het me irriteerde hoeveel tijd ik verspilde aan dat spelletje. Recent heeft 999 games een spel op de markt gebracht wat sterk doet denken aan Bejeweled, namelijk Potion Explosion. In dit spel zijn de diamantjes vervangen door knikkers die magische ingrediënten voorstellen waar je spannende toverdrankjes mee moet maken tijdens je examen op de Horribilorum-toveracademie. Mijn nieuwsgierigheid was meteen gewekt.

In Potion Explosion staat een bijzonder soort knikker-verzamelbak centraal op tafel, de mixer genaamd. In deze mixer liggen knikkers in vier kleuren je in vijf kolommen je tegemoet te glimmen. De knikkers stellen ingrediënten voor, die je in bepaalde combinaties moet verzamelen om er toverdrankjes van te brouwen.

Iedere speler werkt tegelijkertijd aan twee toverdranken en heeft een beetje ruimte om een voorraad aan te houden. Op de drankjes (kartonnen fiches) staat aangegeven hoeveel knikkers van elke kleur je moet inleveren om het drankje te maken.

Als je bijvoorbeeld in de rechter rij de onderste zwarte knikker pakt, dan botsen de twee gele knikkers eerst en daarna botsen de twee blauwe knikkers ook nog. Je scoort dan dus vijf knikkers. 

In je beurt mag je één knikker pakken uit de mixer. Door deze knikker te pakken, knallen twee andere knikkers tegen elkaar. Als deze knikkers dezelfde kleur hebben, dan mag je ze (en eventuele aangrenzende knikkers van dezelfde kleur) pakken. Als hierdooor weer twee knikkers van dezelfde kleur botsen, mag je ook die pakken, etc. Soms kan je zo in één beurt een hele bak knikkers verzamelen.

Maar soms zit het ook tegen en liggen de kleuren die jij nodig hebt net niet handig in de mixer. Gelukkig mag je dan de hulp van de meester inschakelen. Je krijgt dan wel twee strafpunten aan het eind van het spel, maar als je daardoor de mixer zo kan manipuleren dat je lekker veel knikkers in de juiste kleuren krijgt, dan is dat absoluut de moeite waard.

De toverdrankjes die je maakt, zijn niet alleen maar voor de sier. Elk drankje geeft het recht om een speciale actie uit te voeren (bijvoorbeeld één knikker uit de mixer pakken of knikkers pikken uit de voorraad van een andere speler).

Ieder drankje is een aantal punten waard (hoe meer ingrediënten je nodig hebt, hoe meer punten het drankje oplevert). Maar daarnaast kan je nog prestatiefiches verzamelen als je bepaalde combinaties van toverdrankjes brouwt (ieder fiche is punten waard). Voor vijf verschillende drankjes of ten minste drie drankjes van dezelfde soort krijgt je één prestatiefiche.

Het spel is afgelopen als een bepaald aantal prestatiefiches is geclaimd. De ronde wordt dan nog uitgespeeld en wie dan de meeste punten heeft wint het spel en mag zijn “student van het jaar” noemen.

...en de waardering

Ik was in eerste instantie een beetje bang dat Potion Explosion meer een gimmick dan een spel zou zijn en dat de fun van het laten botsen van knikkers snel zou verdwijnen. Maar dat bleek gelukkig niet het geval te zijn. Er zit meer spel in Potion Explosion dan je in eerste instantie denkt. Natuurlijk moet je tijdens je beurt goed kijken welke knikker je pakt om het maximale aantal bruikbare knikkers te verzamelen. Hier kan je weinig in plannen, je moet gewoon er maar het beste van maken.

Maar je kan wel invloed uitoefenen op hoe de knikkers liggen door op slimme momenten je toverdrankjes in te zetten of de hulp van de meester in te schakelen. Ook kies je zelf welke drankjes je gaat maken (alle drankjes worden geschut en vervolgens in vijf stapels verdeeld, waarbij je de bovenste kan pakken) en daarbij kan je dus inzetten op het maken van dure drankjes of juist proberen zo snel mogelijk de prestatiesfiches te scoren.

Om de geluksfactor kan je in dit spel niet heen en verwacht ook geen spel waar je stevig strategisch bezig kan zijn. Wat Potion Explosion wel is, is een lekkere spellensnack met genoeg vlees op de botten om ook na meerdere keren interessant te blijven. Door de bijzondere uitvoering en het gebruik van de knikkers is het bovendien een spel waar je snel publiek zal aantrekken als je het zit te spelen. Het spel is daarom de speciale vakantie-vriendjes-maker-tip van de maand. Zet dit spel op de campingtafel en binnen luttele minuten zijn de eerste contacten gelegd voor je kinderen. 

Auteur: Lorenzo Silva, Andrea Crespi en Stefano Castelli
Uitgever: 999 games, 2015
Aantal spelers: 2-5
Leeftijd: vanaf 8 jaar
Speelduur: 30-60 minuten
Prijs: 40 euro

Recensie: Mangrovia

Het is weer eens zo ver! In spellenland staan er regelmatig heersers op omvallen en wordt door middel van een wedstrijd bepaald wie de opvolger wordt. Dit is op zich nog niet eens de slechtste manier om een opvolger uit te kiezen. Het heeft in ieder geval mijn voorkeur boven erfopvolging of moordpartijen.  Dit keer vindt de strijd om de macht plaats in het prachtige Mangrovia, een eilandenrijk ergens in een azuurblauwe oceaan waar paradijsvogels rondvliegen en de inwoners amuletten maken voor hun goden.  

Startspeler amulet

Mangrovia is een prachtig spel om te zien, maar de eerste indruk van het spelbord is ook wel wat overweldigend. Het bord staat vol met vakjes, figuurtjes en getallen. Gelukkig valt het allemaal reuze mee als je weet hoe je moet kijken en is het spel best simpel.

De kern van het spel is dat de spelers iedere ronde omstebeurt kiezen welke actie (of acties als je met twee of drie spelers bent) je wilt uitvoeren. Rechts onder op het bord staat soort eiland met allemaal vakjes afgebeeld waar een bootje omheen vaart. De spelers zetten hier hun kommetjes (offerkommen om precies te zijn) neer op het plekje tussen de twee acties die ze willen uitvoeren. Op elk plekje mag maar één kom staan.

Actievelden

Vervolgens vaart het bootje om het eiland heen en worden de acties uitgevoerd. Op sommige plekken mag je kaarten trekken (grondstofkaarten of landschapskaarten), andere plekken geven je de mogelijkheid om één of meer hutjes te bouwen, soms mag je amuletten verzamelen of geeft je het recht om de startspeler te worden.

Het doel van het spel is om zo veel mogelijk punten te verzamelen. En dat doe je door op strategische plekken hutten te bouwen. Op het bord staat hoeveel punten je meteen krijgt als je op een plek bouwt (het aantal zonnetjes) en daarnaast kan je aan het eind nog (veel!) punten scoren door in verschillende rijen en gebieden de meeste hutjes te hebben.

landschaps- en grondstofkaarten

Om ergens een hutje te mogen bouwen moet je een combinatie van kaarten inleveren. Allereerst moet je een passende landschapskaart inleveren als waar je op wil bouwen en daarnaast moet je grondstofkaarten met dezelfde puntenwaarde (de plaatjes zijn puur decoratief, het gaat om de cijfers) inleveren als staat afgebeeld op het plekje waar je wilt bouwen. Er zijn ook plekjes waar je met amuletten moet betalen.

Als je bouwt op een rond veld dan mag je een stapje vooruit zetten op het amuletten spoor. Hoe verder je naar voren staat op dit spoor hoe meer amuletten je mag pakken als je een actie kiest waarbij je amuletten scoort.

Totems en de heilige paden

Zodra een speler al zijn hutjes gebouwd heeft, wordt de ronde nog uitgespeeld en dan is het tijd voor de eindtelling. Op het bord staan 8 totem-palen afgebouwd. Je bepaald vervolgens wie de meeste en de op één meeste hutjes op het “heilige pad” voor de totem heeft staan en die twee spelers krijgen de punten. Als er een gelijke stand is dan wint de speler die een hutje het dichts bij de totempaal heeft staan. Daarna zijn er nog punten te verdelen voor twee kwadranten op het spelbord en voor de verzamelde amuletten. En wie dan de meeste punten heeft wint het spel en wordt dus de nieuwe heerser over Mangrovia.

...en de waardering

Mangrovia is ondanks de prachtige uitvoering eigenlijk een redelijke droog spel. Je probeert zo handig mogelijk je hutjes over het bord te verdelen zodat ze je bij de eindtelling zo vaak mogelijk aan de eerste of tweede plaats helpen. Tegelijkertijd is het belangrijk om er voor te zorgen dat je ook stappen zet op het amuletten-spoor, zeker als andere spelers zich hier ook op richten. Als één speler hier een voorsprong op weet te krijgen, dan is de kans groot dat die er met de winst vandoor gaat. De meeste  vakjes tellen voor twee of zelfs drie eindwaarderingen mee en dus is het soms best lastig om te kiezen waar je wilt bouwen en dan moet je er ook nog voor zorgen dat je over de juiste kaarten en amuletten beschikt om je bouwplannen waar te maken. Dit klinkt heel ingewikkeld, maar doordat het aantal soorten acties beperkt is (6 mogelijkheden per ronde), valt dat reuze mee. Natuurlijk wil je altijd meer dan je kan, maar juist door die schaarste wordt het kiezen lastig en dus interessant. Het spel is ook echt leuk met zijn tweeën. 

Auteur: Eilif Svensson
Aantal spelers: 2-5
Leeftijd: vanaf 10 jaar
Speelduur: 60-90 minuten
Uitgever: Zoch, 2014
Prijs: circa 35 euro

Klein maar fijn!

De zomervakantie is in aantocht en dat is het perfecte moment voor een speluitgever om nieuwe reisspellen op de markt te brengen. En daarbij geldt natuurlijk: hoe kleiner hoe fijner. 999 games heeft dit goed in zijn oren geknoopt en heeft dit jaar een serie reisspellen in kleine blikjes uitgebracht. Drie hiervan zijn voor het eerst als reisspel uitgebracht (Set, Gesjaakt en Love Letter). De vierde, Regenwormen, is een heruitgave. Deze verscheen een aantal jaar geleden ook al eens in deze mini-versie. Op de foto's bij dit blog heb ik dan ook deze oude versie gebruikt. Volgens  mij is het spelmateriaal niet veranderd, maar de buitenkant van het blikje is natuurlijk afgestemd op de drie anderen, dus die ziet er nu net anders uit. Ik heb inmiddels de reisedities allemaal geprobeerd en in dit blog zal ik mijn ervaringen met jullie delen.

Laten we met Regenwormen beginnen. Dit is een leuk, vlot dobbelspel voor 2 tot en met 7 spelers. Als je het spel niet kent, lees dan hier de recensie. Ik vind dit het leukste spel van deze serie. Het is echt leuk met zijn tweeën (met zeven kan denk ik ook prima, maar je moet dan wel heel lang wachten tot je weer aan de beurt bent). Het is wel een spel waar geluk een belangrijk element is. Soms rollen die dobbelstenen precies de verkeerde kant op terwijl vrouwe Fortuna je tegenstanders juist een handje helpt. Dan ben je kansloos, maar het spel is kort genoeg om dan gewoon nog een potje te spelen in de hoop dat de kansen gekeerd zijn.

Het spelmateriaal is heel klein, maar heel mooi uitgevoerd. Op de foto zie je al het spelmateriaal van de reiseditie naast één steen uit het gewone spel. Omdat het een dobbelspel is, moet je wel een beetje voorzichtig doen tijdens het gooien, want de dobbelstenen zijn zo klein dat je ze makkelijk kwijt kan raken. Wij hebben dit spel meerdere keren meegenomen op vakantie en ook regelmatig op de grond gelegen op zoek naar die ene dobbelsteen die net van de tafel viel. Tot nu toe hebben we ze gelukkig altijd terug kunnen vinden.

Gesjaakt is het tweede spel in deze serie. Dit is een luchtig kaartspelletje voor 3 tot 5 spelers waarin je door op het juiste moment te bluffen een heel eind komt. Lees hier de recensie als je het spel nog niet kent. Op zich vind ik kaartspelletjes al heel geschikt als vakantiespel (zo groot zijn die nou ook weer niet), maar zoals je op de foto ziet is de reiseditie echt flink kleiner dan de grotere versie. Ik moet daarbij wel vertellen dat de reiseditie een paar kaarten minder bevat (5 om precies te zijn) en dat er ook wat minder fiches in het spel zitten (10 minder).

Je mist deze kaarten en deze fiches echter niet als je gaat spelen. De essentie van het spel is hetzelfde gebleven, het zal alleen net iets sneller zijn afgelopen. De kaarten van deze reiseditie zijn heel klein, maar dat is niet erg omdat je ze nooit op handen hebt. Ze liggen voor je op tafel en het gaat eigenlijk alleen maar om het getal dat er op staat en dat is ook op de reiseditie nog prima te lezen. Gesjaakt is niet geschikt als tweepersoonsspel en dus zal ik het niet snel meenemen op vakantie. Maar als je wel met meer mensen op vakantie gaat, dan is dit zeker een aanrader. De regels zijn simpel en dus zullen kinderen vanaf een jaar of 8 al prima mee kunnen spelen. De fiches zijn wel heel klein dus ik kan me zo voorstellen dat daar wel eens één van achterblijft op een vakantieterras. Maar dat is niet heel erg, je kan in plaats van zo'n klein fiche altijd een muntje, knoopje of wellicht zelfs een schelpje pakken als vervanger.

Het derde spel uit deze serie is Love Letter. Lees hier de recensie van bordspeler.nl van dit spel als je het nog niet kent. Love Letter is een kaartspelletje voor 2 tot 4 personen waarin geluk, bluf en slimmigheid hand in hand gaan en voor veel speelplezier zorgen. Het is het meest complexe spel van de serie.  Natuurlijk is het een stuk kleiner dan het origineel, maar als je dat al hebt, dan kan je je misschien wel afvragen of je deze mini-editie nodig hebt. Het spel zelf bestaat immers maar uit 16 kaarten en wat fiches. Als je de kaarten in een los zakje stopt en de fiches eventueel vervangt door muntjes, knoopjes, schelpjes, lucifers of iets anders kleins dat je toch al bij je hebt op vakantie, dan heb je toch ook echt wel een  reiswaardig spel.


In dit spel moet je de kaarten op handen nemen (maximaal 2) en op de kaarten staan in hele kleine lettertjes teksten. Ik denk dat het spel daardoor (iets) lastiger te leren is met deze versie dan met de originele versie. Aan de andere kant zijn er maar 8 verschillende kaarten en leer je (ook met deze editie) ze snel genoeg kennen waardoor je de teksten niet meer hoeft te lezen. Ik vind het een leuk spel en het speelt ook goed met twee. Ik denk dan ook dat het de volgende keer mee op vakantie mag.


Het laatste spel uit de serie is Set. Dit is een reactiespel voor 1 tot 8 spelers. Lees hier de recensie als je het spel nog niet kent. Dit spel is wel versimpeld om er een reisspel van te maken. In het origineel moet je op vier dimensies (kleur, vorm, aantal, en vulling) letten en in deze editie maar op drie dimensies (kleur, vorm en aantal). In het origineel zitten dan ook 81 kaarten en in de reiseditie maar 27. Ik vind dit de afknapper van de serie. Het spel is te makkelijk geworden en je hebt het in een paar minuten gespeeld. En dan ben ik nog geeneens een geoefende Set-speler. Als je dat wel bent, dan moet deze editie helemaal een grote teleurstelling zijn. Ik kan me hooguit nog voorstellen dat als je dit spel toch hebt gekocht of gekregen, je het op de camping kan gebruiken om in een paar minuten te beslissen wie er de afwas of een ander vervelend klusje moet doen, maar dat is het dan ook wel. Spellenliefhebbers zullen weinig spelplezier beleven van dit spel.

Kortom, 999 games is er in geslaagd om heel veel speelplezier in hele kleine blikjes te stoppen. De spellen zien er ook nog eens heel schattig uit in die kleine edities. Ik denk dan ook dat deze zomer deze spellen over de toonbank gaan vliegen. En hopelijk stimuleert dat 999 Games om vaker van dit soort mini-edities uit te brengen.

Recensie: Colt Express

 Fluit het deuntje van the Good the Bad & the Ugly, zet de driedimensionale trein op tafel met, als je wilt, de sfeerverhogende cactussen en andere woestijn rekwisieten. De Union Pacific Express raast door de woestijn, als ‘s ochtends om 10 uur opeens de eerste schoten klinken. Bandieten beroven de 47 passagiers van hun geld en juwelen. Aan boord is ook Marshal Samuel Ford, die er alles aan zal doen om deze schurken neer te schieten en zijn koffer met geld te bewaken.

In Colt Express ben je een van deze bandieten en moet je proberen meer buit binnen te halen dan je medespelers. Via actiekaarten bewegen de pionnen zich al plunderend, vechtend en in het rond schietend van de ene wagon naar de ander. Aan het begin van iedere ronde wordt bepaald hoeveel kaarten er gespeeld mogen worden en of dit open of gesloten gebeurd. Daarbovenop hebben alle bandieten een speciale eigenschap waardoor de chaos compleet is.

Je had het gemunt op de fijne edelsteen in de coupé, maar Django schiet je neer, waardoor je een wagon naar achteren wordt geschoten en je plan in duigen ligt. In plaats van zelf te kunnen stelen sta je opeens oog in oog met de lenige Cheyenne, die je een knal verkoopt en in dezelfde beweging de buitzak opvangt die je laat vallen. Mooie Belle lacht je uit: What's up Doc?", zolang er iemand anders naast haar staat is zij veilig voor dit soort aanvallen. Waar de soms onzichtbare Ghost rondsluipt weet niemand. En waar is de sheriff eigenlijk? Voor je het weet heb je weer een kogel te pakken en moet je via het dak vluchten, maar daar ben je niet veilig voor de schoten van Tuco. Als Doc ben je wel de slimste van de bende maar zelfs jij kan de uitkomst van een ronde maar moeilijk voorspellen.

Een potje Cold express zit vol met dergelijke cartooneske situaties en tekenen de sfeer van de Spiel des Jahres 2015. Gelukkig ga je niet dood gaat als je een kogel vangt, anders zou het minder geschikt zijn geweest als familiespel. De kogels komen tussen je actiekaarten waardoor je minder kans hebt om goede acties te kunnen doen in een volgende ronde. Maar wie aan het eind het vaakst heeft geschoten verdiend daar juist weer bonuspunten mee. Die en de verzamelde buit bepalen welke bandiet het meest succesvol is geweest.

en de waardering....

Cold Express is schatplichtig aan Robo Rally omdat het belangrijkste spelelement, het van te voren plannen van je acties en deze pas later uitvoeren, in dit spel voor het eerst aanwezig was. Toeval wil dat dit jaar ook River dragons gebruik heeft gemaakt van ditzelfde mechanisme. Cold Express maakt er echter wel een compleet ander spel van, waarbij materiaal en thema samen met de illustraties van Jordi Valbuena heel goed een sfeer creëren. Het is lastig geen geluiden te maken tijdens het uitvoeren van een actie (BAF, PIEUW, AUW) en je speelt bijna een soort roleplay samen. Het is grappig en spannend, een voorsprong kan zo weer ongedaan worden gemaakt. Geluk speelt een grotere rol dan ervaring of taktiek, maar tijdens ieder potje gebeurt er wel iets hilarisch. Spiel des Jahres kiest hiermee weer voor een relatief luchtig spel dat het meest geschikt is voor de hele familie. Inmiddels zijn er al uitbreidingen verkrijgbaar, op SPIEL 2015 deelde men promo's uit, die nu ook te koop zijn: time travel car en later dat jaar zijn de uitbreidingen Horses & stagecoach en Marshall & prisoners uitgebracht.

Wendy

Auteur: Christophe Raimbault & Jordi Valbuena

Uitgever: Ludonaute, 2014

Speelduur: 30-40 minuten

Spelers:  2-6

Leeftijd: 10+

Prijs: 30-35 Euro

Prijzen: Spiel des Jahres 2015, Jeu de l’annee Cannes 2015

Maandoverzicht: mei 2016 (Dagmar)

In de afgelopen maand kwam er 42 keer een spel op tafel. En aan die tafel zaten iedere keer alleen  Niek en ik. En zoals jullie in mijn vorige blog konden lezen stond die tafel een groot aantal keren op een cruiseschip (De Norwegian Jade). Tijdens vakanties komt scrabble altijd regelmatig op tafel en dat is dan ook het meest gespeelde spel van deze maand geworden.

Ik speelde maar één spel voor het eerst, namelijk Mottainai. In mijn recensie hebben jullie al kunnen lezen dat dit spel me goed bevallen is. De eerste keer dat Niek en ik het speelden was het wel even een kwestie van door de zure appel heen bijten. Het is een lastig spel om uit te leggen en Niek mopperde heel wat af. Maar langzaam aan begon hij het ook door te krijgen en het spel leuker te vinden. Door de vele verschillende kaarten heeft het spel een zekere geluksfactor. Soms trek je echt een droom combo en is de ander kansloos. Maar deze variatie zorgt er ook voor dat er heel veel variatie is waardoor je niet snel op dit spelletje uitgekeken raakt. Je kan echt verschillende strategieën gebruiken, afhankelijk van de kaarten die je trekt.

Verder kwamen er deze maand opvallend veel spelen op tafel die ik al jaren niet meer gespeeld had. Ik vind het heerlijk om nieuwe spellen te ontdekken, maar omdat er geen eind komt aan de stroom nieuwe spellen gaat dit regelmatig ten koste van het spelen van oude spellen. En dat is eigenlijk zonde want er zijn zo veel spellen die echt de moeite waard zijn om te doen, maar die jarenlang ongespeeld in de kast staan.

Omdat Mottainai veel overeenkomsten heeft met Glory to Rome vond ik het leuk om dat spel ook weer eens op tafel te zetten. Dit spel heeft nog meer verschillende kaarten en dus nog wat meer chaos. Ik speelde het met plezier, maar denk wel dat het leuker is met meer dan twee spelers. Dat vond ik wel een opvallend verschil met Mottainai want dat werkt echt prima met twee.

Ook Mykerinos kwam na een aantal jaar ongespeeld in de kast te hebben gestaan weer eens op tafel. En niet alleen dat, het spel mocht ook mee op vakantie. Wat is dit toch een leuk spel om met zijn tweeën te spelen. Dit is een spel waar je blokjes moet plaatsen in vier regio’s en degenen die de meeste blokjes heeft mag als eerste één van de twee regio kaarten kiezen. Die kaarten geven vervolgens weer iedere ronde het recht op een leuk extraatje. In plaats van kaarten pakken mag je ook posities in het museum claimen. Deze posities bepalen hoeveel punten je aan het eind van het spel krijgt voor de tegels die je geclaimd hebt. Je moet dus beide doen en de vraag is in welke volgorde. Niek vond het vooral heel amusant om de kaarten te kiezen waarmee je snel extra blokjes op het bord kon plaatsen en dan te passen (zodra iemand past mag de ander nog maar één keer). Ik was ondertussen bezig om posities in het museum te claimen (daar heb je ook een karakter voor) maar had doordat Niek zo snel in het spel paste vaak nog maar nauwelijks blokjes op het bord. Super irritant! Maar de eerste paar keer speelde hij zo snel dat hij zelf geen posities in het museum had en ik dus toch won. Helaas leerde hij van zijn fout en speelde hij in het laatste potje wat langzamer (maar nog steeds sneller dan ik fijn vond) en wist hij te winnen.

Tutanchamun kwam ook weer eens op de (tuin)tafel. Ik heb dit spel lang geleden gerecenseerd en was er toen niet van onder de indruk. Na mijn laatste potje ben ik het echter niet meer met mijn oordeel van toen eens (dat noemen we dan voortschrijdend inzicht). Dit is namelijk een heerlijk Kniziaans verzamelspelletje. Verschillende schatten van de farao worden in een lang spoor op tafel gelegd. De spelers beginnen aan het eind en mogen omstebeurt een schat pakken. Er is alleen een belangrijke maar: je mag alleen naar voren lopen dus schatten die je overslaat kan je later niet alsnog op gaan halen. Je moet dus de hele tijd keuzes maken of je bepaalde schatten laat liggen omdat een andere schat belangrijker is. Zodra van een soort schatten alle schatten zijn opgepakt, worden de punten van die schat verdeeld (wie de meeste heeft, krijgt de punten). Het spel is afgelopen als alle spelers aan het eind van het spoor zijn gekomen óf als een speler een bepaald aantal punten heeft gescoord. En dit laatste kleine regeltje maakt dat dit zo’n slim spel is want nu kan je verliezen omdat ander spelers net over die drempel gaan, terwijl jij je nog aan het rijk rekenen bent over de enorme bergen punten die je aan het eind van het spel nog zou gaan binnen harken. Wat betreft vormgeving slaat dit spel de plank wel een beetje mis. Aan het eind van het spoor plaats je namelijk een fraaie piramide waar het masker van Toetanchamon op je staat te wachten. Toetanchamon is alleen niet begraven in een piramide, maar in een soort grot in de vallei der koningen. Beetje jammer, maar het spel is er niet minder leuk om. 

Verder speelden we deze maand opvallend veel dobbelspellen. Elvis Yahtzee, Qwinto, Regenwormen en Las Vegas kwamen allen meerdere keren op tafel. Ik vond het leuk om te merken dat hoe vaker we Qwinto spelen, hoe meer grip we op het spel krijgen en hoe spannender de strijd wordt. Dat had ik niet verwacht. De eerste keren dat ik het spel speelde vond ik vooral het beginspel lastig (waar zet je je eerste getallen), maar nu heb ik veel meer gevoel bij welke getallen je ongeveer waar moet zetten. Hoe vaker je het dus speelt, hoe leuker het wordt. 

Wasabi kwam ten slotte ook weer eens op tafel. Dit is eigenlijk niet eens zo’n heel erg goed spel. Het is ook zeker niet slecht, maar zeker geen uitblinker. Maar wat is dat spel toch mooi uitgevoerd! Echt alles klopt in de uitvoering. En daardoor is het toch leuk om het af en toe op tafel te zetten.